"Stosunki Polski z Białorusią, w okresie od 1991 roku, od kiedy to oba państwa odnowiły swoją suwerenność i niezależność w odniesieniu do Rosji, nigdy nie należały do dobrosąsiedzkich. Znajdowały się albo w stanie wzajemnej izolacji albo dryfujących kryzysów, do których dochodziło przez kolejne załamania. Obecne relacje państwowe dotyczące zarówno bezpośrednich stosunków między, jak też związków pośrednich, realizowanych przez Polskę w ramach wspólnej polityki Unii Europejskiej a przez Białoruś koordynowanych via Rosja osiągnęły punkt krytyczny. Skutki obecnego stanu kryzysowego, w postaci całkowitego impasu wyizolowania politycznego Białorusi w Europie mogą prowadzić do wielu poważnych konsekwencji dla Polski, jak i innych kluczowych aktorów stosunków międzynarodowych. Dotyczą one konieczności zmiany polskiej polityki wobec Białorusi w szerokim kontekście dokonujących się przewartościowań wschodniej polityki Unii Europejskiej, jak i przewidywanych możliwości zaistnienia zasadniczych przemian na mapie politycznej w związku z kolejnym pogorszeniem się sytuacji geopolitycznej i zapaścią gospodarczą na Białorusi prowadzącą do jej pełnego wchłonięcia gospodarczego przez Rosję. Wielce prawdopodobne są też zasadnicze zmiany politycznego statusu tego państwa. Brane są pod uwagę prognostyczne scenariusze, z których najbardziej prawdopodobny zakłada - w perspektywie kilku najbliższych lat - zanik dotychczasowej formuły mocno już ograniczonej suwerenności organizacji tego państwa i pełnego, formalnego jego wchłonięcia przez Federację Rosji. Teza o wielce prawdopodobnej restauracji układu politycznego sprzed 1991 roku w nowej formule centralizacji i zależności wielu byłych republik ZSRR od Federacji Rosji brana jest coraz bardziej pod uwagę przez analityków specjalizujących się w rozeznaniu sytuacji politycznej w tej części naszego kontynentu."